عهد

عهد توافق منعقد شده مابین دو نفر یا دو گروه است. خداوند در دوران عهد قدیم با یهودیان عهدی برقرار ساخت. او وعده داد که ایشان را برکت دهد (پیدایش ۱۵: ۱۸؛ خروج ۱۹: ۵-۶؛ لاویان ۲۶: ۳: ۱۳). اما یهودیان نیز از طرف دیگر باید از شریعت خداوند اطاعت می‌کردند (فهرست لغات: شریعت، مشاهده شود).
یهودیان شریعت خداوند را در عهد قدیم به درستی رعایت نکردند. آنها سهم خود در عهد را به انجام نرساندند. از اینرو خداوند برکاتی را که به ایشان وعده داده بود از آنها دریغ کرد. اما خداوند به رحمت عظیم خود عهد جدیدی با انسان فراهم ساخت. او وعده نجات ابدی به جمیع آنانی داد که به پسر او مسیح ایمان بیاورند. او روح خود را بر ایمانداران فرو ریخت، در نتیجه ایشان قادر به اطاعت از شریعت خداوند شدند. و خداوند بدین وسیله شریعت خود را بر قلب ایشان نوشت. این عهد نوین در ارمیا ۳۱: ۳۱-۳۴؛ و عبرانیان ۸: ۶-۱۳ به توصیف در آمده است.
در عهد قدیم هر عهدی با ریختن خون رسمیت یافته و به تصویب می‌رسید. یک حیوان قربانی شده و دو طرف عهد از میان لاشه قطعه قطعه شده حیوان عبور می‌کردند. آنها بدین وسیله با چنین کاری اعلام می‌کردند: ” همین بلایی که سر این حیوان آمد بر سر هر کسی بیاید که این عهد را بشکند“ (پیدایش ۱۵: ۱۷-۱۸؛ ارمیا ۳۴: ۱۸-۲۰). خون ریخته شده حیوان خون عهد نامیده می‌شد (خروج ۲۴: ۵-۸).
به همین منوال خون ریخته شده عیسی نیز خون عهد مابین خدا و انسان شد (مرقس ۱۴: ۲۴؛ اول قرنتیان ۱۱: ۲۵). خداوند موافقت کرد که مجازات گناهان ما را بر پسر خود عیسی قرار دهد. سهم خداوند در این عهد، قربانی کردن پسرش بود. و سهم ما در این عهد این است که به مسیح ایمان آورده و از او پیروی کنیم. و این عهد مابین ما و خدا بواسطه خون عیسی برقرار و تصویب شده است.
برای آگاهی بیشتر درباره موضوع عهد، مقالات عمومی: عهدها و تدبیرات مشاهده شود.